Wat doet een hulpverlener/medewerker van een Vertrouwenscentrum Kindermishandeling (VK) ?

Jaarlijks behandelt het team van het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling West-Vlaanderen een kleine 1.000-tal dossiers, waarbij het zowel over aanmeldingen als adviezen gaat. De medewerkers die de intakegesprekken doen, geven de info door aan de medewerkers van het opvolgteam.

09u00

De dag begint met een teamoverleg. Daarin bespreken de medewerkers van het opvolgteam alle aanmeldingen van de hulpverleners en het parket. “We doen een risico-inschatting en gaan na wie de aanmelding zal opnemen en via welke invalshoek. Daarnaast bespreken we ook de lopende zaken. De problematieken die we tegenkomen zijn heel divers, gaande van ouders met een drugsverslaving over borderline tot psychose en grensoverschrijdend gedrag. Ons centrum is vaak een barometer van wat er in de maatschappij gaande is. Zo zien we steeds meer jonge mensen die zwaar verslaafd zijn aan drugs, vaak ook zwangere moeders. Alles wat we beslissen, gebeurt vanuit het perspectief van het kind.”

11u00

Soms komt er een vraag binnen van wat in het verleden gebeurd is. “Een meisje dat misbruikt is door een oudere vriend heeft gevraagd of wij een rol kunnen spelen”, zegt Jan De Keyser. “Ze wil geen politionele aangifte doen, maar wil wel erkenning door de jongen van wat hij haar heeft aangedaan.” De jongen komt samen met zijn ouders naar het VK en geeft toe dat er bepaalde zaken beter niet waren gebeurd. “Op die manier slagen we er ook in om bepaalde zaken te herstellen, in belang van de jongere. Dat is anders dan de urgentie van kindermishandeling, maar het is voor dat meisje belangrijk om dit hoofdstuk af te sluiten.”

12u00

Lunch

13u00

Een collega springt even binnen om van gedachten te wisselen over een lopende zaak. “Het gebeurt regelmatig dat collega’s dossiers met elkaar bespreken”, zegt Jan De Keyser. “Het is goed om af en toe eens stoom af te blazen, want soms zit je er te veel met je neus op. Iemand die er niet dagelijks mee te maken heeft, ziet nu en dan meer een patroon. De verhalen komen soms heel fragmentarisch binnen en dan is het goed om het eens vanop een afstand te laten bekijken.”

13u30

Tijdens de rondetafelconferentie zit Jan samen met een jongere en haar ouders samen om te zien wat er allemaal goed loopt en wat niet. “We hadden allerlei werkpunten en afspraken opgelijst, om de situatie op de voet te volgen. Dat is niet altijd evident. We laten een bepaald dossier pas los wanneer we er zelf gerust in zijn. Ook al betekent dit dat we sommige jongeren of situaties soms jaren opvolgen.” Het boeiendste aan de job vindt Jan de complexiteit van ieder verhaal. “Iedere situatie is anders. Je krijgt telkens te maken met andere verhalen, andere kinderen, moeders en vaders. Iedere keer bekijk je wat het verhaal is, wat er speelt, wat er is gebeurd en hoe de interacties tussen de betrokkenen verlopen. Het is boeiend om naar de logica daarachter te zoeken.” Jan krijgt in zijn werk en denken vrijheid, waardoor hij zijn eigen visie kan ontwikkelen. “Er is geen dominant opgelegd kader. Je wordt niet verplicht om volgens een bepaalde methodiek te werken.”

16u00

Ten slotte ontvangt Jan een meisje dat op school aan de zorgleerkracht vertelde dat ze werd geslagen. De zorgleerkracht had het VK op de hoogte gebracht dat het meisje grensoverschrijdend benaderd werd door haar stiefvader. “Omdat we maar fragmentarisch een verhaal binnenkrijgen, nodigen we het meisje uit, zodat we goed zicht hebben op hoe we dit moeten aanpakken. Het is eveneens belangrijk om die zorgleerkracht goed te ondersteunen, omdat ze een klik heeft met de jongere en omdat dit vaak voor een kantelmoment zorgt.”