Wat doet een indicatiesteller van ACT?

Femke Brack, staat glimlachend voor een roll-up van Jeugdhulp
We denken altijd in functie van de jongere
Functie 06/12/2018

Afdeling Continuïteit en Toegang?

De afdeling ACT zet in op continuïteit als belangrijke doelstelling van jeugdhulp, neemt de organisatie op zich van de niet-rechtstreeks toegankelijke jeugdhulp via de intersectorale toegangspoort en coördineert de meldpunten voor crisisjeugdhulp.

Er is één toegangspoort per regio en deze bestaat uit een team indicatiestelling en een team jeugdhulpregie. Het team indicatiestelling onderzoekt de hulpvraag en bepaalt welk type hulp het meest geschikt is. Het team jeugdhulpregie zoekt het meest passende en beschikbare hulpaanbod. Het team continuïteit is aanspreekbaar om de hulpverlener te helpen een oplossing te vinden voor moeilijke en complexe hulpvragen. De afdeling ACT staat ook in voor de erkenning en de financiering van de multidisciplinaire teams en voor het opmaken en implementeren van de geldende kwaliteitseisen. De afdeling omvat ook het centraal informatie- en aanmeldpunt (CAP). Dat regelt de instroom in de gemeenschapsinstellingen en het Vlaams detentiecentrum, en zorgt zo voor een optimaal gebruik van de beschikbare plaatsen.

Iedere maand belicht Jeugdhulp.be een functie in de jeugdhulp. Wie doet wat? En hoe ziet een werkdag eruit? In deze aflevering volgen we een dag Femke Bracke, van het team indicatiestelling bij de Afdeling Toegang en Continuïteit (ACT).

Alle aanvragen voor niet-rechtstreeks toegankelijke jeugdhulp komen bij Femke Bracke en haar collega’s van indicatiestelling terecht. Zowel de MDT’s, als de Vertrouwenscentra Kindermishandeling (VK), Ondersteuningscentra Jeugdzorg (OCJ), voorzieningen VAPH en Jongerenwelzijn, CAW’s, OCMW’s… kloppen bij het team indicatiestelling aan om jongeren aan te melden. “De contactpersoon-aanmelders motiveren de aanvraag vanuit verschillende perspectieven: wat loopt er goed, wat verloopt moeilijk, wat zijn de verwachtingen en wat is de gewenste hulp? We denken altijd in functie van de jongere.”

08u30

Na het inloggen heeft Femke Bracke het tweewekelijkse overleg met de dokter. Zij overloopt mee de cases waarin een vraag gesteld wordt naar een hulpvorm binnen het VAPH en waar Femke en haar collega’s bijkomende vragen rond hebben. “In deze dossiers gaat het soms over materie waarin we minder onderlegd zijn. Elke handicap moet voldoen aan bepaalde voorwaarden om de nodige erkenning te krijgen. De ene keer gaat het over een visuele handicap, de andere keer over een motorische handicap. Iedere case vraagt een andere aanpak en beslissing. De dokter denkt met ons mee over hoe we de diverse cases moeten behandelen. Dergelijk overleg is een grote meerwaarde.”

11u00

Het is tijd om de A-documenten te verwerken. “We bekijken ieder besprekingsdossier inhoudelijk en gaan na of de aanvraag voldoet aan de criteria om in aanmerking te komen voor niet-rechtstreeks toegankelijke jeugdhulp. Naast het behandelen van dossiers hebben we ook een ondersteunende functie. Via telefoon en mail geven we advies wanneer aanmelders vastlopen in een bepaald dossier.” Het is soms moeilijk om te bepalen wat prioriteit krijgt. “Het loopt nooit zoals gepland, zeker niet wanneer een crisisdossier binnenkomt dat met voorrang behandeld moet worden. Dat maakt het uiteraard wel boeiend. Het houdt je alert, want je andere zaken hebben ook een deadline. De variatie in ons takenpakket vraagt veel flexibiliteit, maar het geeft ons ook de nodige voldoening.”

12u00

Lunchpauze.

13u00

Femke begint aan een steekproef en controleert enkele dossiers inhoudelijk (ex-post). Ze geeft feedback op de kwaliteit van de A-documenten van de verschillende multidisciplinaire teams. Haar collega heeft intussen permanentie. Vaak beantwoorden ze samen de vragen die binnenkomen of overleggen ze. “Ons team is klein. We zijn hierdoor goed op elkaar afgestemd en weten van elkaar met welke dossiers we bezig zijn.”

15 u00

Binnenkort geeft Femke een vorming en die bereidt ze nu voor. “Het doelpubliek is telkens verschillend. Nu eens geven we opleidingen over het persoonlijk assistentiebudget (PAB) aan de mutualiteiten, dan weer vorming aan voorzieningen uit de jeugdzorg of CLB’s. Met deze hulpverleners doen we aan wisselwerking. We denken met hen mee. Ze weten dat we ons inzetten om onze dossiers zo vlot en correct mogelijk te verwerken, ook al zijn er lange wachtlijsten. In het begin was er soms wat weerstand van de hulpverleners in het werkveld tegenover de toegangspoort, maar intussen verlopen deze contacten eerder gemoedelijk.”

Tekst: Melanie De Vrieze