"Je kan echt niet voorspellen wat er in 24 uur kan gebeuren."

Consulenten op de sociale dienst van de jeugdrechtbank werken nauw samen met de jeugdrechter. Wanneer er sprake is van een verontrustende thuissituatie of een delict, voert Nina een maatschappelijk onderzoek en geeft ze advies over welke maatregel het beste aansluit bij de noden van de gezinnen. Als de jeugdrechter een beslissing neemt, moet de consulent de hulpverlening opstarten en blijft ze die mee opvolgen en bijsturen. Ook overleg met andere hulpverleners is een groot deel van het takenpakket. Nina is de rode draad in de opvolging van de gezinnen, en gaat van bij de start tot het afsluiten van een dossier mee met hen op weg. 

"Het is als consulent cruciaal om een band op te bouwen
met de gezinnen die we ondersteunen."

“De belangrijkste drijfveer voor mij? Dat ik mee verantwoordelijkheid opneem om voor gezinnen het verschil te kunnen maken. Hoewel we ouders soms in heel moeilijke omstandigheden ontmoeten en niet altijd de makkelijkste beslissingen nemen, vind ik het belangrijk om mee vorm te geven aan het traject van jongeren en in overleg te gaan met de jeugdrechter. Het is als consulent dan ook cruciaal om een band op te bouwen met de gezinnen die we ondersteunen.”

Veel mogelijk in 24 uur

“Ik probeer om vooral consequent te zijn naar gezinnen. Dat zorgt ervoor dat je het nodige vertrouwen opbouwt; iedereen weet wat ze kunnen verwachten. ‘Doen wat je zegt en zeggen wat je doet’, zo zou ik het het beste kunnen omschrijven. Omdat we vaak in delicate situaties moeten tussenkomen, is onderling vertrouwen van cruciaal belang.”

Consulenten hebben allesbehalve een 9-to-5-job, dat kan Nina alleen maar bevestigen: “Een werkdag ziet er nooit hetzelfde uit, dat maakt het enorm boeiend. Je kan echt niet voorspellen wat er in 24 uur kan gebeuren. Dat maakt het een heel afwisselende job. Al zijn er een aantal terugkerende elementen: we dienen aanmeldingen van jongeren in bij de gemeenschapsinstellingen en volgen die op, we communiceren met het crisismeldpunt als er een plotse crisis is in gezinnen, we gaan op huisbezoek en brengen onze administratie op punt. Dat combineren we met evolutiebesprekingen in lopende dossiers, kabinetsbesprekingen bij de jeugdrechter en zoveel meer. Gelukkig zijn we niet alleen: ik kan terugvallen op een team van collega’s. Die zijn onmisbaar in deze job.”

Blijven zoeken naar oplossingen

“Informele momenten met andere hulpverleners, daar krijg ik echt energie van. Op die manier bouw ik ook aan een sterk netwerk om gezinnen beter te kunnen helpen. Als je elkaar goed kent, kan je ook bij elkaar terecht voor advies. Maar je kan ook makkelijk polsen naar opvangmogelijkheden. Zo kunnen we ook in moeilijke omstandigheden toch een richting uitstippelen waar iedereen mee geholpen is. En als je achteraf hoort dat je tussenkomst van wezenlijk belang is geweest, dan weet je dat je toch iets kan betekenen.”

"Als je achteraf hoort dat je tussenkomst van wezenlijk belang is geweest,
dan weet je dat je toch iets kan betekenen.”

“Toch loopt niet altijd alles even vlot. Als je jongeren niet direct de hulp kan bieden die ze nodig hebben door lange wachtlijsten, kan ik wel eens flink gefrustreerd reageren. Soms heb je ook het gevoel dat je gewrongen zit tussen gezinnen, hulpverleners en jeugdrechters. Iedereen heeft eigen verwachtingen en een eigen mening, maar goed doen voor iedereen, dat kan niet altijd. Ook als mijn werkdag erop zit, blijf ik naar oplossingen of mogelijkheden zoeken voor gezinnen waar het moeilijk loopt. Maar ik blijf ook geloven dat er kansen zijn voor gezinnen om terug op hun pootjes te landen.”

Realiteit niet evident

Twee warme verhalen blijven plakken aan Nina: “Ooit besliste ik in overleg met de jeugdrechter om een meisje waar een hoog risico tot suïcide was, opnieuw toe te vertrouwen aan haar thuismilieu, met voldoende afspraken en therapie. Het meisje herpakte zich en kon zich opnieuw nestelen. Ik bleef ook regelmatig op huisbezoek gaan en zag dat we geen evidente, maar wel een juiste beslissing namen. Intussen is ze 18 jaar en stelt ze het goed. Bij een tienermama waren er heel wat vraagtekens rond haar mogelijkheden om haar baby zelf op te voeden. Ze was slachtoffer van partnergeweld en moest het helemaal alleen bolwerken. Toch gaven we haar de kans… Een tijdje geleden contacteerde ze me om mee te geven dat alles prima loopt thuis. Dat zijn echt momenten om te koesteren.”

"Hoewel we allemaal het beste voor hebben met

kinderen en jongeren, voelen we weinig erkenning voor ons werk. 

Collega’s zijn voor ons soms de enige reddingsboei."

Vol goesting blijft Nina in de bres springen voor kinderen en jongeren in een kwetsbare situatie. “Ik doe mijn job écht graag. Maar we werken echt niet in een evidente realiteit. De druk om op zoek te gaan naar oplossingen die er niet zijn, is soms heftig. En jammer genoeg hebben we dan geen toverstaf om alles te veranderen. Hoewel we allemaal het beste voor hebben met kinderen en jongeren, voelen we weinig erkenning voor ons werk. Collega’s zijn voor ons soms de enige reddingsboei.”