"Voor ons was die allereerste lockdown toch echt wel heftig."
Eén jaar geleden ging ons land voor het eerst in lockdown. Dat bracht een enorme impact met zich mee voor iedereen. Maar zeker ook voor kinderen, jongeren, gezinnen en medewerkers in de jeugdhulp. Amber is 18 en schetst haar verhaal van het afgelopen jaar.
Amber (18) toont ons trots haar studio met uitzicht op de Mechelse Sint-Romboutstoren. Sinds begin december woont ze hier, een paar dagen na haar 18de verjaardag. “Ik voel me hier echt supergoed.”, vertelt ze. “Na een jaar corona ben ik blij dat ik nu écht mijn eigen stekje en vooral mijn vrijheid heb.”
De afgelopen zes jaar woonde ze in een leefgroep met dertien andere jongeren. “Voor ons was die allereerste lockdown toch echt wel heftig. Plots mochten we geen bezoek meer krijgen of mochten we ook zelf niet meer op weekend. We moesten letterlijk binnen blijven: als we wilden gaan wandelen moest één van onze begeleiders mee. Dat kon in het begin maar één per één en we mochten dan maar een uur weg. Als ik dan soms mensen de straat zag inwandelen en pas uren later weer zag terugkomen, dan kon ik echt boos worden. Gelukkig hadden we nog een grote tuin, maar die was je natuurlijk ook al snel beu.”
Als studente landbouw loopt Amber midden maart 2020 stage op een boerderij. “Ik droom ervan om een eigen landbouwbedrijf te hebben of in een boerderij aan de slag te gaan. Wanneer het maar kan: mij vind je heel snel in het midden van de velden. De lente is net een heel drukke periode op het veld en ik moest dat allemaal missen. Terwijl al mijn landbouwvrienden volop aan het werken waren, moest ik binnenblijven. Dan loop je al snel op de toppen van je tenen… En dat gold niet alleen voor mij. Sowieso heb je wel al eens ruzie binnen een leefgroep, net zoals dat ook in een gezin is. Maar tijdens die eerste lockdown was iedereen éxtra gevoelig en moest je heel voorzichtig zijn in wat je zei of deed. Al snel wisselden we de dagen in voor nachten: we bleven op tot 6u ’s morgens. Veel jongeren keken dan Netflix… Ik kon pas dan naar mijn vrienden sturen, die heel de dag gewerkt hadden.”
Na twee maanden klaarde de hemel weer een beetje op. “Gelukkig kon ik toen weer naar de boerderij. Heel de zomer heb ik zoveel mogelijk geholpen waar ik maar kon. Toch is dat niet altijd even evident als je in een leefgroep woont: ik moest dan laten weten wanneer ik terug zou zijn. Maar als ik ergens in een tractor in het midden van de akkers aan het helpen was, kon ik niet zomaar naar de boerderij om terug te fietsen. Dat zorgde soms wel voor spanningen. Maar ik wil gewoon gaan voor mijn droom en zoveel mogelijk ervaring opbouwen zodat ik later snel een job vindt. Zelf is ze kind aan huis bij een boerderij in Mechelen. Die mensen hebben me echt zo hartverwarmend verwelkomd. Heel toevallig heb ik ze leren kennen, maar nu maak ik toch ook een stukje deel uit van hun familie. Daar ben ik wel heel erg blij om. En ondanks corona zette ik dus ook de stap om alleen te gaan wonen. Voor mij is 2020 dus niet helemaal een verloren jaar geweest, al heb ik nog altijd geen housewarming kunnen geven.”
Afsluiten doet Amber met een warme oproep: “Het afgelopen jaar was een echte beproeving voor jongeren. Bovendien was dat niet het enige. Als je als jongere vertelt dat je opgroeit in een voorziening kijken mensen plots helemaal anders naar je. Iedereen moet weten dat wij ook gewone jongeren zijn. Gewone jongeren die ook de nodige aandacht verdienen. Ik denk dat het héél belangrijk is dat de politiek ook oog heeft voor jongeren die in een leefgroep wonen.”
Ontdek ook het verhaal van Sabrina, Kate en Marieke...
Sabrina is mama van drie kinderen die in een pleeggezin wonen. Bij de start van de lockdown vorig jaar moest zij haar kinderen een paar maanden missen.
Kate is consulente bij het Ondersteuningscentrum Jeugdzorg. Na een coronajaar blikt ze terug op de impact voor kinderen, jongeren en gezinnen.
Marieke is opvoedster in de gemeenschapsinstelling in Wingene. Ook daar voelden ze het afgelopen jaar de stevige impact van corona.