“Wat er ook gebeurt, er staan zoveel mensen rond je”

Sina verhuisde vier jaar geleden naar de jeugdhulpvoorziening. “Sommige dagen voel ik me goed, andere dagen wat minder, net zoals iedereen. Het is hier veilig en vooral dat vind ik belangrijk. Twee jaar geleden heb ik een hele sterke band gekregen met een meisje dat hier ook woont. Zij is mijn beste vriendin geworden. Toch heb ik het ook soms best moeilijk. Vooral als ik moet vertellen over alles wat ik heb meegemaakt. Gelukkig kan ik al zes jaar terecht bij mijn psychiater. Zij is echt een lichtpunt en heeft er alles voor gedaan om me te brengen waar ik nu sta. Zij heeft het verschil voor mij gemaakt en daar wil ik haar superhard voor bedanken.”

“Soms schrik ik wel van de reacties als je vertelt dat je opgroeit in een leefgroep. Een vriendin wilde plots niet meer met me praten. Maar het heeft me ook veel sterker gemaakt. Wat er ook gebeurt, er staan zoveel mensen rond je om mee te praten. Jongeren denken soms dat ze er alleen voor staan. Dat gevoel had ik zelf ook. Maar toch moet je durven praten over hoe je je voelt. Ik heb vooral geleerd dat er zoveel mensen zijn die het goed menen en die je willen steunen. Dat is van onschatbare waarde. Wat je ook meemaakt, blijf geloven in jezelf. Elk kind, elke jongere is uniek op zijn manier en iedereen kan dit. Ik geloof in jullie!”

Seba groeide samen met zijn broer en zus op in zijn pleeggezin. “Naast ons waren er nog heel wat broers en zussen die in ons pleeggezin woonden. Sommige heel kort, andere ook voor lange tijd. Het was altijd een gezellige drukte met veel warmte. Mijn pleegouders zijn een enorme inspiratie voor mij omdat ze ook kinderen van anderen  onvoorwaardelijke liefde gaven. Ook wanneer het helemaal niet zo goed ging, wanneer ik met verlatingsangst of onzekerheid moest leren omgaan. Ik had soms het gevoel dat ik anders was dan andere kinderen, terwijl dat niet zo is. We zijn gewoon kinderen en dat mag iedereen weten.”

“Ik ben opgegroeid als pleegdochter, maar drie jaar geleden heb ik mijn pleeggezin verteld dat ik liever een zoon werd. Het was een enorme opluchting om dat te kunnen vertellen. Ik zat er al meer dan 2,5 jaar mee in mijn hoofd, maar was bang om het te vertellen. Ik was heel bang om mijn gezin en mijn thuis te verliezen. Uiteindelijk vond ik toch de moed om een brief te schrijven aan mijn pleegmama en hebben we het samen verteld aan de rest van het gezin. Alle gezinsleden hebben mij toen enorm gesteund. Dat zal ik nooit vergeten.”

“Met mijn eigen verhaal wil ik ook iets terugdoen in de samenleving. Ik studeerde orthopedagogie en werk nu met mensen met een beperking. Enkele van mijn broers en zussen hebben een beperking. Dankzij hen heb ik daar veel over geleerd. Ook over de gevolgen. Daarom wil ik er nu mee voor zorgen dat mensen met een beperking een zo goed mogelijk leven kunnen leiden en gelukkig kunnen worden. Tonen dat zij perfect zijn zoals ze zijn.”

Op haar 14 ging Ziggy bij haar oma wonen omdat ze opgroeide in een moeilijke thuissituatie. “Ik had het toen best lastig om me aan te passen aan weer een nieuwe situatie. Ik had het gevoel dat ik ‘anders’ was dan leeftijdsgenoten en vroeg me af: ‘Waarom kan ik niet ‘gewoon’ opgroeien?’. Maar het gevoel van warmte en liefde, iemand die naar me luisterde en interesse toonde in mijn leefwereld, maakte het snel goed. Ik had eindelijk het gevoel dat ik gewoon kind kon zijn. Als ik naar iemand opkijk is het wel mijn oma… Zij heeft me onder haar vleugels genomen en me onvoorwaardelijke liefde gegeven.”

“Ik kan jongeren die opgroeien in jeugdhulp of die hulp nodig hebben alleen maar toeschreeuwen dat ze nooit mogen opgeven. Hoe donker het ook is, ooit komt er licht aan het einde van de tunnel, beetje bij beetje. Je kiest zelf niet hoe je opgroeit, maar je hebt alle recht op een mooie toekomst. Alle kinderen en jongeren hebben daar recht op. Maar iemand die uit de jeugdhulp komt minstens dubbel zoveel. Jullie zijn ongelooflijk sterk, geloof in je eigen sterkte en gebruik die!”